Informativeness of ultrasonography and sialodenography in active clinical course of chronic parenchymatousparotitis in children

Abstract

A total of 48 children aged between 3 and 15 years with this nosological form of disease have been examined. The analysis of the examination results of all patients has established that 21 children (43.8), subsequently involved in the advanced scientific investigation, experiencedthe active course of the disease, and the frequency of exacerbations was between 3 and 9 times a year. The scope of researches included both common clinical methods of examination and specific ones. Sialodenography with artificial contrast study of the duct system using76% Triombrastum has been carried out for the final determination of the degree of violation of the anatomical structure of the gland. In all cases, ultrasonography showed a somewhat scirrhous capsule of the gland as well as sialectasis in varying amount and different sizes. At the same time, the X-ray showed the presence of sialectasis of 2-4 mm in diameter in the gland parenchyma in 28.6%. Some of them experienced a deformation of the main excretory duct and I-III type ducts. The diffuse localization of multiple cavities from 1 to 2 mm has been found in 28.6% of children; however, smaller ducts have not been detected. In 23.8% of cases, it was possible to found a heterogeneous arrangement of sialectasis in all segments of the gland with insignificant dilatation of the duct system. In 19% of observations sialodenography revealed moderate number of sialectasis from 1 to 3 mm in gland parenchyma, and the main duct was relatively clear-margined, whereas smaller ones failed to be detected. Thus, ultrasound diagnostics in chronic parenchymatousparotitis can be used in exacerbation of the disease as a confirming preliminary test to detect only the presence of sialectasis. Sialodenography is more informative, which makes it more likely to establish the expression of anatomical disorders in the structures of the gland. Ведущее место в структуре хронических воспалительных заболеваний больших слюнных желез занимает хронический паренхиматозный паротит, на долю которого приходится 87,6%. Его течение сопровождается частыми рецидивами, трудно поддается лечению и уже при первичном обращении в железах выявляются изменения, которые характерны для хронического процесса. Клинически выделяют две формы течения заболевания – активную и неактивную, для каждой из которых имеется определенная симптоматика. Не взирая на наличие значительного количества специальных и дополнительных методов обследования их диагностика затруднена ибо с их помощью не всегда удается получить исчерпывающую информацию, которая позволяет установить правильный диагноз, поэтому частота диагностических ошибок велика. В связи с этим, было проведено изучение диагностической информативности ультразвукового исследования и сиалографии околоушных желез у детей с хроническим паренхиматозным паротитом, активное течение. Всего было обследовано 48 детей в возрасте от 3 до 15 лет с данной нозологической формой заболевания. Анализ результатов обследования всех больных позволил установить, что у 21 ребенка (43,8%) прослеживалось активное течение заболевания и у них частота обострений составила от 3 до 9 раз в год, которых мы и взяли в углубленную научную разработку. Объем исследований включал общеклинические методы обследования и специальные. Для окончательного установления степени нарушения анатомической структуры железы было проведено сиалография с искусственным контрастированием протоковой системы 76% раствором Триомбраста. При ультразвуковом исследовании во всех случаях визуализировалась уплотненная капсула железы, в той или иной степени, и присутствовали сиалэктазы в различном количестве, разных размеров. Однако при этом не удалось уточнить характер нарушений непосредственно в протоковой системе железы. В то же время, анализы результатов рентгенологического обследования позволили установить наличие в паренхиме железы сиалоектазы до 2-4 мм в диаметре у 28,6%. У некоторых их них наблюдалась деформация главного выводного протока и протоков I-III порядков. У 28,6% детей установлено диффузное расположение множества полостей размером от 1 до 2 мм, но мелкие протоки при этом не определялись. В 23,8% случаев удалось установить неравномерное расположение сиалоэктазов во всех отделах железы с незначительным расширением протоковой системы. На сиалограммах в 19% наблюдений выявлено умеренное количество сиалоэктазов от 1 до 3 мм в паренхиме железы, а главный проток имел относительно четкие контуры, а более мелкие не пролеживались. Таким образом, ультразвуковая диагностика при хроническом паренхиматозном паротите может быть использована при обострении заболевания в качестве подтверждающего предварительного теста, позволяющего выявить только наличие сиалэктазов. Большей информативностью обладает сиалография, которая позволяет с большей степенью вероятности установить выраженность анатомических нарушений в структурах железы. Խոշոր թքագեղձերի քրոնիկ բորբոքային հիվանդությունների կառուցվածքում առաջատար տեղը տեւում է քրոնիկ պարենխիմատոզական պարոտիտը - խոզուկ, որի վրա հաշվառվում է 87,6% մասը: Նրա հոսքը ուղեկցվում է հաճախակի ռեցիդիվներով, դժվար է բուժվում, եւ արդեն առաջնային բուժման ժամանակ բացահայտվում են խցուկների փոփոխություններ, որոնք բնորոշ են քրոնիկ գործընթացի համար: Բուժման ժամանակ մեկուսացված են հիվանդության ժամանակտվայնության երկու ձեւերը - ակտիվ եւ ոչ ակտիվ, որի յուրաքանչյուրի համար կա որոշակի ախտանիշներ: Չնայած ներկայությամբ մի զգալի չափով հատուկ եւ լրացուցիչ մեթոդների փորձաքննության իրենց ախտորոշումը դժվարված է, քանի որ իրենց օգնությամբ միշտ չի հնարավոր ստանալ համապարփակ տեղեկատվություն, որը թույլ է տալիս հաստատել ճիշտ ախտորոշումը, ուստի ախտորոշիչ սխալների հաճախականությունը բարձր է: Այս առումով, անցկացվել է քրոնիկ պարենխիմատոզական թքագեղձերի պարոտիտի ժամանակ երեխաների մոտ ուլտրաձայնայն եւ սիալոգրաֆիաի ախտորոշիչ տեղեկատվության մի ուսումնասիրություն, ակտիվ ժամանակահատվածություն Ընդհանուր 48 երեխաներ էին քննվում հասակում 3-ից 15 տարի այս հիվանդության նոզոլոգիկական ձեւով: Բոլոր հիվանդների հետազոտության վերլուծության արդյունքները ցույց տվեցին, որ 21 երեխաների (43.8%) մոտ նկատել է հիվանդության ակտիվ ժամանակահատվածությունը եւ նրանց մոտ սրացման հաճախականությունը կազմել է 3-ից 9 անգամ տարի մեկ, որը մենք վերցրել ենք խորացված գիտական հետազոտությունների համար: Հետազոտության ծավալը ընդգրկում եր ընդհանուր եւ հատուկ կլինիկական հետազոտության մեթոդներ: Գեղձի անատոմիական կառույցների խախտման աստիճանի վերջնական որոշման համար կատարվել էր սիալոգրաֆիա ծորան համակարգի արհեստական տարբերությամբ 76% Տրիոմբրաստի լուծույթունով: Ուլտրաձայնային հետազոտություն բոլոր դեպքերում պատկերացնում է խիտ գեղձի պարկուճ, մեկ աստիճանով, կամ այլ, եւ որին ներկա է սիալեկտազներ տարբեր քանակությամբ տարբեր չափեր:. Սակայն, չի հաջողվել ճշտել խախտումների բնույթը ուղղակիորեն դեպի կրծքի գեղձի համակարգի: Միեւնույն ժամանակ, X-ray փորձաքննությունը հաստատել է արդյունքների պարենխիմայում գեղձի սիալեկտազի ներկայությունը 2-4 մմ տրամագծով 28.6%: Նրանցից ոմանք նկատվում եր հիմնական եւ I-III կարգի ծորանների դեֆորմացիա:. Մենք գտանք 28.6% երեխաների մոտ ցրված գտնվելու բազմական խորշեր սկսած չափի 1-ից 2 մմ, սակայն փոքր ծորանները որոշված չէին: Ի 23.8% դեպքերում այն կարողացել էնք հաստատել սիալեկտազների անհարթ գտնվելու վայրը գեղձի բոլոր մասերում ծորան համակարգի մի փոքր ընդլայնման գործում: Սիալոգրամների վրա 19% դեպքերում ցույց է տվել չափավոր սիալեկտազներ 1-ից 3 մմ գեղձի պարենխիմայում, իսկ հիմնական ծորան ունի համեմատաբար սուր ուրվագիծն ու փոքրները նկատելի չէին: Այսպիսով, ուլտրաձայնային ախտորոշումը քրոնիկ պարենխիմատոզական պարոտիտի ժամանակ կարող է օգտագործվել սուր հիվանդության սրացումի ժամանակ որպես հաստատման նախնական փորձնական, որը թույլ է տալիս հայտնաբերել միայն սիալեկտազների ներկայությունը: Ավելի ինֆորմատիվ է սիալոգրաֆիան, որը թույլ է տալիս այն ավելի հավանական հաստատել գեղձի կառույցներում անատոմիական անկանոնությունների խստությունը: